Wikken en wegen...

En twijfelen, daar ben ik ook goed in.

Ik zit met mijn tuin op het zuiden, dat is lekker in de winter, het voorjaar en de herfst...
Maar is het in de zomer warm weer, dan is het vooral in de middag bijna niet om uit te houden, zo warm.
Dus heb ik meerdere keren gezegd dat als er 'aan de overkant' een tuin vrij komt dat ik daar dan naar toe zou gaan. 
Afgelopen zomer was het dan zo ver... ik kreeg een tuin aangeboden met schaduw, ik was blij...soms...
Ik heb een paar keer op die tuin gestaan en had er een goed gevoel bij, tot dat ik weer op mijn eigen tuin kwam...
Toen kwam de twijfel...
Wel-niet-wel-niet en zo ging het maar door, ik had tot in het najaar de tijd om te beslissen, maar ik had al gauw het gevoel dat ik het niet zolang moest laten duren. Ik nam de twijfel en het wel-niet mee naar huis, naar bed en naar m'n werk. 
Toen heb ik een lijstje gemaakt met de voor en de nadelen, er waren meer nadelen dan voordelen. 
Ik blijf zitten waar ik zit!


Zeker nu er een nieuw hekwerk is gezet door Rien en Jan is de twijfel verdwenen. Rien heeft mij al zoveel geholpen, die is zijn gewicht in Boulanger waard!
Rien, Jan en mijn man hebben hebben al die jaren het zwaardere werk gedaan in de tuin. (Ook onze zoon heeft meegeholpen om het tuinhuisje te zetten.)

Maar vooral was het dit: mijn hart en ziel en al dat werk van die mannen zitten in de tuin waar ik al zo'n ruim 18 jaar op zit, dat kun je niet mee verhuizen. 

Dus al bij al ben ik toch blij dat ik heb besloten gewoon te blijven zitten, die paar dagen dat het zó warm is in een jaar wegen niet op tegen al dat verhuizen van de planten en mijn huisje en het schuurtje. En mocht ik het toch even té warm krijgen dan kan ik altijd even bij mijn 'waren bijna mijn buurtjes' gaan zitten aan de 'overkant', in de schaduw.